Minnakla birlikte olmak çok güzeldi. (Minnak diyorum ama o artık koca bir adam :P Fotoğrafsa 2010'un ağustosuna ait.)
Hiç de sıkılmadım.
Çalışmasam mı diyorum gene ara ara.
Bu mu kolay o mu?
Kolay olan mı seçilmeli yoksa boşu boşuna zora mı talip olunmalı!?
Çok da işime yaramayan iş hayatı yerine işime yarayacak işler yapabileceğim ev hayatına geçiş yapasım geliyor bazı bazı. Üstelik Ömerim bu kadar tatlıyken, kartlaşmamışken..
Niye bu koşturmaca...
Daha dingin ve daha huzurlu olmak mümkün mü maaşlı işimi bırakırsam?
Yoksa bugünümü arar mıyım diye korkuyorum..
Bu konu daha çook su götürür. Allah en doğruyu nasip etsin.
Bu hafta aldığım acı haberle hayatın ne kadar boş olduğunu yeniden unutacağımı bile bile hissettim. Haberi tahmin edersiniz..
Ateş mi.. Onu da tahmin edersiniz..
Bizim aklımızın bir köşesinde ve içimiz buruk ve gözümüz buğulu olsa da ateşin düştüğü yerde akıldan hiç çıkmıyor, içler bir daha eskisi gibi olamayacak ve gözlerdeki yaş kurumuyor.
Allahım sabır ver...
En zoru bu işte, evlat acısı!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder