Dün gece ilk kez kendi odasında uyudu.
Onun keyfi yerindeydi ama benim hiç değildi.
Böyle içim burkuldu, aklım onda kaldı. Garip bir haleti ruhiye içine girdim. İfade edemiyorum şimdi.
İlk doğduğu zamanlar gece biz yatana kadar hep yanımızda kalırdı. Götürüp yatağına yatırmazdım. Ya koltukta ya babasının omzunda uyurdu. Biz yatarken o da yatağına yatardı. İki aylık filan olduğunda babası artık akşam yerinde uyuması gerektiğini söyleyip de bizden önce yatağa yatmaya başladığında da benzer bir ruh hali yaşamıştım. Bu çok garip... O zaman hep yanımda olsun istiyordum heran onu görmek. Aslında belki de normaldi. 9 ay içiçe yaşadıktan sonra birden ayrılamıyor insan.
Ama dün gece ki biraz daha derin bir histi. Ne oldu anlamadım...
Basbaya yatağa girince ağladım ötesi var mı.. Eşim de "Allah allah! Sanki askere gönderdin oğlanı" demez mi :)
Aynı yatakta yatmıyorduk ama her istediğimde bakabiliyordum. Şimdi iki metre daha uzağımda:) Evet düşünce çok komik ama işte öyle hissettim.
Büyüyor...
Ve sanırım ben de..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder