Aşklarım

O benim ilk aşkım. İlk aşklar unutulmazmış. Ben de asla unutmayacağım.

Sevmeyi, birine güvenmeyi onla öğrendim.

Çok da yakışıklıydı.

Ve bence, sanki herkes onu yakışıklı bulmalıydı. Buluyordu gibi gelirdi.

Uzun boyludu.

Yanında kendimi minicik hissederdim.

Ellerimi avuçlarında ısıtırdı. Kocaman avuçlarında.

Ben ondan çok küçüktüm birçok şeyi ondan öğrendim sevmenin yanında.

İlk aşkım ilk aşk olarak kaldı. Ve ben yoluma devam ettim.

Seneler seneleri kovalamış daha büyük aşk arayışlarına girmiştim.

İşte o zamanlardı büyük aşkımla karşılaşmam, tanışmam.

İlk görüşte aşık olacak kız değildim. Olmadım da.

Bu konularda hep mantıkçıydım. İyiki de öyleydim.

O'ysa hemen kapılıvermişti. İnatçıydı. Evlilik teklifini bile fazla bekletmedi.

Huzur veren, serin bakışlı bir kahraman olduğunu aylar sonra fark ettim. Ve aşık oldum.

Bundan sonrası hızla ilerledi. Büyük aşkım hayatıma ışık olmuştu.

Ve yıllar sonra şimdi...


Şimdi gencecik birine aşık oldum diye ayıplanacak mıyım?



Ayıpsa ayıp olsun, bu öyle bir aşk ki hiç bir şeye benzemiyor.


Yaşlandım ve şefkat daha yoğun hissediliyor belki ama aşk işte basbaya.



Yaşlandıkça böyle aşık olunuyor belki.



Belki hislerimi kontrol etmeliyim.


Ama denemiyor muyum?


Deniyorum elbette.


Bu saatten sonra başka aşklara izin vermemeliyim demiyor muyum?



Diyorum elbette.



Ama nafile.


Bu aşkın önüne geçemiyorum.









İlahi aşka doğru gidiyorum....