Eski, ama yakın bir arkadaşımla konuştum geçen hafta.
29 haftalık doğan oğlu 71 gün küvezde kalmış ama daha fazla yaşayamamış.
Ne diyeceğimi bilemedim.
"Allah sabır versin, başka acı vermesin. Gene bebeklerin olur inşallah... Benim annem de ilk bebeğini doğumda kaybetmiş, bak bana eşşek kadar oldum" dedim.
Dedim ama hepsi boş...
"Allah belki bana gene bebek verir o zaman acım belki hafifler ama asla yok olmaz. Ben çocuk özlemi çekmiyorum tek bir çocuğun özlemini oğlumun özlemini çekiyorum. Düşünsene ben 2,5 ay hergün onu görmeye gittim. Uyurken nasıldı, ağzı nasıldı, yüzü nasıldı, nasıl ağlardı hepsini biliyorum. Şimdi acımla başa çıkmaya, hayata tutunmaya çalışıyorum. Allah'tan gelene boynumuz kıldan ince, ne kadar içim yansa da isyan etmeden sabretmeye çalışıyorum." diyor.
Canım benim...
Neşelidir benim arkadaşım. Ama şimdi ağlamaktan doğru dürüst konuşamadı. Bunların bir kısmını facebook'a yazmış.
Lise arkadaşım. Hatta biz liseye ilkokuldan sonra girdiğimiz için 11 yaşından beri arkadaşım.
Ne günlerimiz vardı.
Ne hayaller..
Duygusaldır benim arkadaşım ama bir o kadar da kahkahalı. Güzel yazar, güzel söyler..
Şimdi ise acılı, konuşamıyor.
Canım..
Allah ona sabır versin,
Allah kimseye evlat acısı vermesin.
2 yorum:
Çok, çok, çok üzüldüm. Tarifsiz bir acı olsa gerek...
Umarım bir an önce bu acıya dayanabilecek sabra, metanete kavuşur arkadaşın.
Tanımasam da onu düşünüyorum.
Allah çok çok sabır versin.
Gönlünedeki ateşi serinletmesine yardım etsin. eminim çoook zordur.
:(
Bizde omuydu bumuydu, onumu giysin, bunumu yesin uğraşıyoruz!!!
Yorum Gönder