İşe dönüş

Net tarihi bilmiyorum ama aralık ayı içinde işe dönüyorum.

Bu durum beni çok geriyor.

Ne olacak, oğlumu nasıl bırakıcam, beni çok arayacak mı, çok küçük...

Yaklaşık 10 aylık olacak. Bebeği 4 aylıkken işe başlamak zorunda olanları düşünüp halime şükrediyorum. Gene de çok az zamanımız kaldığına hayıflanıyorum.

İş hayatımın daha başında olduğumu düşünüyor ve en verimli dönemde bırakmak da istemiyorum. Kaldı ki çalışmayı seviyorum. Şuan çalıştığım yeri (iznimden önceki ve iznim bittiğinde devam edeceğim) pek sevdiğim söylenemez (iş anlamında). Ama arkadaşlıklar ve şartları güzel.

Mesai 17de bitiyor. Yarım saatte evdeyim. Evli ve çocuklu biri için ballı kaymak durumu.

Ancaak! Oğlumu kendim büyütmek, onla doya doya oynamak. Şimdi ki gibi yani..

Benim annem ev hanımıydı. Ve ben çok mutlu bir çocuktum. Çalışmıyordu ama gelen giden hiç eksik olmazdı evimizden. Annanem vardı yaşlı. Dışarda çalışmıyordu ama evdeki mesaisi olduça doluydu. O hengamede bana vakit ayırabiliyor muydu? Yoksa çalışan bir anne kadar mı ayırabiliyordu diye düşünüyorum da. Hiç kendimi yalnız hissetmedim. Her ihtiyacım olduğunda ordaydı. Özellikle okula giden çocuklar, anneleri yoğun çalışıyorsa daha çok eksikliğini hissederler herhalde. Ama bizim için bu döneme daha çok var. Şimdi bunu düşünemeye gerek yok. Ama kendi çocukluğumu düşündüğümde annemin çalışmıyor olmasından dolayı şanslı olduğumu düşünüyorum. Anneleri çalışmış olan bazı arkadaşlarımdan bildiğim kadarıyla anneleriyle aralarında kopukluk vardı. Bizim annemle aramızdaki ilişki onlarda yoktu. Bilmiyorum belki şahsi bir durum, ama onlarla konuştuğumda bu durumu annelerinin çalışmasına bağlıyorlardı.

Acaba çocuklar anneleri çalıştğı için onları suçluyorlar mı?

Benim oğlum da ilerde beni suçlar mı? Belki buna hakkı yok. Ama kariyer oğlumdan daha önemli değil.

İşte bütün bunlar kafamı çok çok karıştırıyor.

Anneciğim sağ olsun 'ben bakarım' diyor. Ama onun düzenini de bozmak istemiyorum.

Bir bakıcı bulmak lazım. Ama nasıl?

Annem de olsun en başlarda kadını tanıyana kadar. Kadına güvendikten sonra o da bize bağımlı kalmaz istediği gibi gelir gider diye düşünüyorum.

Ama arada işi bırakayım diye de düşünüyorum. Sonra yok yok diyorum.

Böyle böyle gidiyorum geliyorum.

6 ay daha ücretsiz izin istesem verirler mi diyorum.

Annem gelemiycek olursa mecburen istiycem.

Anne ve Bebisi nin şu yazısı duygularımıza tercüman olmuş.

Esasen işi bırakmak "çalışmayan kadın" damgasından korktuğumuz için de zor geliyor olabilir. Sen o kadar oku sonra hiçbir işe yaramıyor gözüyle bakılsın. Eşim böyle davranmaz ama çevrenin böyle bir bakış açısı var. Bunu hisettiğimde çok umursamam gibi geliyor. Kaldı ki işi bıraksam yapmak istediğim birsürü şey var. Bu arada oğluma kim bakar bilmiyorum :)))

Düşünüp düşünüp hayırlısı diyorum. Ama biran evvel bir yardımcı bulmam lazım. Tembellik etmemeliyim.

Hayırlısı :)

(Biraz konuşur gibi yazdım. İdare edile)